AYRILIK

Hala umudumun olması canımı sıkıyor, anlıyor musun?
Hala ''yüzüme yüzüme'' bakabileceğini düşünmen!
Öyle ucuz gittin ki benden, unutulur mu sanıyorsun?
Ben yatak döşek sızlarken, inim inim inletirken dikişlerim...
Serumlar, kanlar günlerce uyuturken,
Kolay mı sanıyorsun?
Temiz bir başlangıcın ortasında,
Bir de bakıyorum ki; hayalimin öte başında, tam karşımda...
''Dostuz'' deyişin geliyor aklıma.
Yanımda bir kez bile olmayan dostluğunla, kimi kandırıyorsun?
Dudaklarıma değen dudaklarını mı?
Onlar benden yana!
Dağınık odanı mı?
Beraber dağıtmadık mı?
Beni nasıl azalttığın umurumda değil, anlıyor musun?
Çoğalmalarımı bana bırak, onlar hücre hücre sana büyüyor.
Her uzaklaştığında, daha da yaklaşıyorsun.
Bilmiyorsun.
İşte bu gökyüzünden dünyaya açılan bir köprünün arasından gülümseyen hayat.
İşte bu ayrılık, işte bu beni pansuman yapan yalnızlık.
İşte bizi birbirimizden ayıran, bizi biz yapan, bizim iyiliğimiz için bize bunu yapan, Yaradan.
Sen Yaradan'ın gücüne gitmenin ne olduğunu biliyor musun?
Ben göze aldım. Ben dualarımı affa adadım da...
Bir gün ah etmedim, bin günahıma.
HAYAL ÇANKAY

hayal çankay*