Aslında...

Artık büyüdü küçücük yüreğin.
Herkesi farklı sanıp yanılacaksın.
Kaçtıkça yorgun düşecek senden gidenler.
Kimini unutacaksın.
Çoğu gidecek, azı kalacak keza.
Evinde, yalnız kaldıkça.
Perdeleri açmaya üşenecek ellerin, ayakların...
Kalkamayacaksın yerinden.
Her gün güneş doğacak diyorlardı oysa?
Varlık... muhtaç büyük yokluklara.
Sen de güzel bir yüz var, yanında hiç kimse.
Yaralı, bereli ruhunla, güzelliğini göstereceksin..
Aşıklarına.
Kendinden geçip, duvarlarına bakıp bir yerlere uğrayacaksın usulca.
Yüreğinin temizliği ile dünyanın kirliliği acıtacak.
Karalar çalınacak sana da...
Sen de onlardan olacaksın.
Senin sesini duymayanlarla uyanacaksın.
Ne geçmiş ne de gelecek değilse umrunda..
Velhasıl;
Elmayı toplayıp yemek güzel geliyorsa.
Kovulmak için yaşayacaksın bu dünyadan da.
Zira; diğerinden zaten kovulmuştun.
Geri dönmeye çalışsan da...
Sevmeye başlarsan, yaşamaya başlarsın derler ya...
Zaten ölmenin tek çaresi bu.
Tanrı'nın bize verdiği en büyük ceza.