Saçmalamak

Mevsimlerden kışa hazırlık yapıyordum, yetmişti yandığım.
Kuşların ayaklarına boş mektuplar bağlamıştım.
Hiçbiri, kimselere gitmeyecekti.
Yeterince ağlamıştım.
Yalnızca yıldızların ışığıyla baktım yukarıya.
Ben ayı, güneşi küstürüp kendime, iyice saçmalamıştım.
Leylakların açması, mutlulukların saçılması...
Artık mühim değildi ki...
Ben bütün hayallerimi aptal bir sonuca bağlamıştım.
Dedim ya, saçmalamıştım.
Belki de O'nun yüzündendi, dışarıya çıkmayışım.
Karanlığa sarıldım, yalnızlıktandı varlığım.
Beni yalnızlık sen, peydahlamıştın.
Beni çocuğun gibi sardın, sarmaladın, bırakamadım.
Sen beni nasıl böyle besleyip büyüttüysen...
Ben seni o kadar sahiplendim, benimsedim.
Öyle ya;
Tüm benliğimi sana borçluyum diye.
Aşkı bu yüzden 'beceremedim'.
Gidenleri hangi rafa koyayım anne?
Sen hep haklıydın, af edersin.


Hayal Çankay